At 5:52 PM, Anonymous
ياد اين شعر سهراب افتادم من انارى را مي كنم دانه ، به دل مى گويم ، كاش اين آدمها دانه هاى دلشان پيدا بود ...مهناز جان ، صدها از اين شب هاى روشن يلدا، ببينى در كنار عزيزانت
At 10:21 AM, تيستو سبزانگشتي
كاش هميشه ميشد آدم موقعي كه بايد جايي باشه، واقعا باشه...كاش اين زمانها طولاني مي شد...كاش هيچ كس در انتظار نمي ماند...كاش گل انتظار بالاخره شكوفه مي كرد!